Ine ter Bogt
Ine (1961) zat als kind wekelijks met haar vader in de doka om foto’s af te drukken. Zo leerde ze op jonge leeftijd al om goed te kijken en ontwikkelde ze haar gevoel voor schoonheid en composities. Als kind las en tekende ze veel, zong in een kinderkoor en volgde 10 jaar lang A.M.V.- en orgellessen. Op 15-jarige leeftijd ging ze naar de Vrije Academie, en nam olieverfschilderlessen bij een Hongaarse kunstenares. Dus het was een logische keuze om naar een Kunstacademie te gaan. De opleiding aan de Hoge School voor de Kunsten in Tilburg (Tehatex) was heel vormend en ook een geweldige tijd, met veel inspirerende kunstenaars als docent.
Vanaf 1986 is Ine actief als beeldend kunstenaar en geeft ze Beeldende Vormgeving aan studenten in het MBO. Een topcombinatie! Ine heeft altijd een atelier aan huis gehad, en de drang om zich te uiten d.m.v. schetsen en schilderen was altijd aanwezig. Jarenlang heeft ze ook elke dag een schets gemaakt over een gebeurtenis / beeld van de dag.
Naast haar gezin, lesgeven, jarenlang waterpoloën, het zingen in 2 oratoriumkoren is Ine heel actief in haar kunstenaarschap en heeft regelmatig haar werk geëxposeerd. Ook organiseerde ze vele exposities voor haar studenten in samenwerking met het Van Abbemuseum en Vitalis (Eindhoven). Ine zat in de werkgroep ‘de Kunstzaal’, een groep Veldhovense kunstenaars die zich hard maakte voor een professionele expositie ruimte. Dit resulteerde in de oprichting van ‘De Verdieping’ in het gemeentehuis van Veldhoven, een onderdeel van museum ’t Oude slot. Ook organiseerde de groep tentoonstellingen en evenementen.
Ine heeft zich erg ontwikkeld in haar beeldtaal en werkt graag aan grote series, die ze als installatie exposeert. Haar werk verandert om de paar jaar. Aan de ene kant omdat ze niet in herhaling wil vallen en zichzelf uit wil blijven dagen, maar soms ook gedwongen door lichamelijke beperkingen.
Door een auto ongeluk (whiplash) en operaties aan beide polsen werd ze gedwongen om op een andere manier te gaan werken. De grootste aanpassing was misschien wel sinds 2020. Door een fietsongeval heeft Ine een blijvende hersenschudding opgelopen. Geluid, licht en bewegingsprikkels zijn al snel te veel. Het werd elke dag balans zoeken. Letterlijk en figuurlijk: balans zoeken in haar dagelijks leven, maar ook in kleuren, vlakken en vormen in de werken.
Ine heeft na revalidatie alles zo positief mogelijk opgepakt en gekeken naar wat wel kan. En dit langzaam aan weer opgebouwd. Dit resulteerde in 2 series kleine werken. Ine is met deze installatie ‘Mora Mora’ wat ‘zachtjes, zachtjes’ (chill, no stress) betekent, nog steeds bezig. Haar droom is om deze werken weer eens op groot formaat uit te kunnen voeren.
